Abdurrahman el-Kevâkibî; Cemaleddin Efganî ve Muhammed Abduh gibi, dönemin sorunlarina karsi savunduklari düsünceleri ve önerdikleri çözümleriyle çokça tartisilan ve haklarinda çeliskili degerlendirmeler yapilan, 19. Asrin Müslüman entelektüellerinden biridir. Halep’te dünyaya gelen Kevâkibî (1854), çocukluk yillarinin bir kismini Antakya’da geçirmis, sonra Halep’e dönerek el-Medresetü’l-Kevâkibiyye’de ögrenimini devam ettirmistir.
Iyi derecede Türkçe, Arapça ve Farsça bilen Kevâkibî, gazetecilikle basladigi meslekî hayatini Halep vilâyetinde Menâfi Sandigi vekilligi, Ticaret Mahkemesi üyeligi, Ticaret Odasi reisligi, Belediye reisligi, Mahkeme-i Ser‘iyye baskâtipligi gibi resmi görevlerle sürdürmüstür. Halepli Seyh Ebü’l-Hüdâ es-Sayyâdî araciligi ile kadiliga tayinini istemisse de sonuç alamayinca Osmanli yönetimiyle iliskisini keserek Kahire’ye gitmistir (1898). Kahire’de reformcu çevrelerle görüsme imkâni bulmus, reformcu düsünceleri dikkatini çeken Hidiv Abbas Hilmi, kendisiyle yakindan ilgilenmistir. Daha sonra Kuzey Afrika, Arap yarimadasi ve Hindistan’i içeren bir seyahate çikmis ve bu seyahatinden döndükten birkaç ay sonra Kahire’de vefat etmistir.(1902)
Kevâkibî, Tabâi’u’l-istibdâd’inda herhangi bir sahsiyeti, hükümeti ya da milleti hedef almadigini, dogrudan istibdat rejiminin olumsuzluklarini elestiri konusu yaptigini belirtir ve istibdat rejimini din, bilim, egitim, ahlâkî degerler, refah ve ilerleme gibi konular açisindan inceler. Bu çerçevede “Dogunun hastaligi nedir?” sorusunu yöneltir ve düsünce hayatini bu hastaligin teshis ve tedavisine ulasmak için harcar. Islam dünyasindaki küllî çöküsün sebepleri ve bundan kurtulusun yollari üzerinde kafa yoran Müslüman entelektüellerin her biri kendince bir teshis ve tedavi öneriyordu. Ona göre ise Müslüman toplumlarin duçar olduklari geri kalmisligin temel sebebi siyasal despotizm (istibdât), ilaci da anayasal sûradir
Adi mesruti veya cumhuriyet de olsa bütün baskici rejimleri elestiren Kevâkibî’ye göre istibdat; “fiilen ya da hükmen hesap verme ya da cezalandirilma korkusu tasimaksizin tebaa üzerinde keyfî tasarrufta bulunma yetkisine sahip mutlak monarsi” için kullanilan bir nitelemedir. Ona göre güç kullanarak ya da veraset yoluyla iktidara gelen ferdin egemen oldugu yönetim biçimi istibdat/despotizm kapsamina girdigi gibi seçimle iktidara gelmis yetkileri sinirli yönetici fert ya da siyasi grup (parti) da sorumsuz ve keyfi davranmasi halinde bu kapsama girer. Istibdadin en tehlikelisi ise Teokratik Monarsidir.